Büyük Macellan Bulutu içinde patlayan bir yıldızın ışığı 1987 yılında Dünya’ya ulaşmış ve 1987A süpernovası olarak adlandırılmıştı. Böylesine yakınımızdaki bir süpernova patlamasına şahit olalı 400 yıl olmuştu.
Gökbilimcilerden oluşan bir ekip süpernova kalıntısında yeni bir parlama olduğunu belirledi. Farklı bir güç kaynağı enkaz yığınını aydınlatmaya başladı.
Harvard-Smithsonian Astrofizik Merkezi’nden (Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics-CfA) Robert Kirshner: “1987A süpernova kalıntısı kendisini göstermeye başladı” diyor.
NASA’nın Hubble Uzay Teleskopu SN 1987A süpernovasını fırlatıldığı 1990 yılından bu yana sürekli izleyerek buradaki değişimleri kaydediyor.
SN 1987A patlamadan bin yıl önce yıldızı kuşatan madde halkasıyla birlikte oluşan görüntüsü yukarıda görülüyor. Halka yaklaşık 1 ışık yılı (yaklaşık 9,6 trilyon km) genişliğindedir. Madde kalıntısı yıldızdan dışarı doğru genişlemektedir.
Bir süpernova ışığının çoğu patlamayı oluşturan radyoaktif elementlerin bozunmasından kaynaklanır. Zaman içerisinde de kaybolur. Ancak SN 1987A kalıntısı içinde yeni bir güç kaynağı varmış gibi yeniden parlamaya başladı.
“Bu parlamayı SN 1987A bize yakın olduğu için Hubble’ın benzersiz görüş yeteneği sayesinde gördük” diyor Kirshner.
Bir süpernova kalıntısı yıldızdan uzaya atılan atık maddeden oluşur. NASA’nın Chandra X-Işını Gözlemevi süpernova kalıntısının ısındığını ve çevreyi aydınlattığını gözledi. Aynı süreç kendi gökadamızdaki süpernova kalıntılarında da oluştuğu biliniyor. Örneğin Kraliçe A süpernovası (Cassiopeia A). SN 1987A süpernovası çok genç olduğu için çevresindeki gazla birlikte yıldızın son birkaç bin yıllık geçmişini görürüz. Gökbilimciler nesneyi daha fazla inceleyerek onun tarihini netleştirebilir.
“Genç süpernova artıklarının bir kişiliği vardır” diyor Kirshner.
Eninde sonunda bu enkaz sönecek. Ancak o sönene kadar insanoğlunun önünde değişimleri izleyecek kadar bol zamanı olacak.
